Gustaw Herling-Grudziński (1919-2000) pisarz emigracyjny, do upadku ustroju komunistycznego w Polsce na liście pisarzy w kraju zakazanych, eseista, krytyk literacki, dziennikarz, więzień sowieckich obozów pracy, naoczny świadek opisujący potworną rzeczywistość łagrów we wspomnieniach pt. Inny świat, żołnierz wojsk generała Andersa, uczestnik walk o Monte Cassino. Wraz z końcem wojny, w 1945 roku staje się emigrantem politycznym. Decyzja ta nakazuje mu pozostać we Włoszech, gdzie poznaje Jerzego Giedroycia i współtworzy z nim „Kulturę”, członek Instytutu Literackiego. Współpracownik rozgłośni Radia Wolna Europa w Monachium. Pisarz o głębokiej wiedzy dotyczącej kultury, literatury i sztuki, piszący o malarstwie, dla którego „kultura to przejaw metafizycznej niepewności człowieka oraz symboliczny język służący dociekaniu sensu istnienia”. „Pisać tak, by zdanie było przekazem nie tylko jasnej i swobodnej myśli, lecz nieustannego napięcia moralnego, by w słowie żył całym sobą kto wypowiada je jako swoją długo odważaną i cierpianą prawdę” – to pociągało mnie zawsze, pisał Gustaw Herling-Grudziński.
Przekraczanie granic i pogranicza:
terytorialne, gatunkowe balansowanie między literaturą faktu, a fikcją literacką, pisarz o granicznych przeżyciach duchowych i psychicznych, przekraczający granice interdyscyplinarne, sięgający po motywy związane ze sztuką malarską.
Barbara Hałusek
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
